Η άποψη μιας δημοσίας υπαλλήλου για το θέμα της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Με αφορμή το post της 4ης Ιανουαρίου με θέμα «Άθλια από πλευράς καθαριότητας η εικόνα του Πειραιά» όπου μεταξύ άλλων αναφέρομαι και στο «απαράδεκτο καθεστώς μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων», έλαβα ένα mail-επιστολή από νεαρή δημόσια υπάλληλο που υπογράφει με το ψευδώνυμο «Ιφιάνασσα» (κατά την Ελληνική μυθολογία κόρη του Προίτου, βασιλέα της Τίρυνθας).

Μου άρεσε ο τρόπος γραφής και ο τρόπος σκέψης της «Ιφιάνασσας» και για αυτό δημοσιεύω παρακάτω αυτούσιο το κείμενο της.

-----------------------------------------------------

«Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε» [Μαχάτμα Γκάντι]

Θα είμαι απ' τους πρώτους που θα ταχτώ υπέρ, αν και όταν τεθεί το ζήτημα της κατάργησης της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων.

Αναρωτιέμαι όμως, αν δεν υπήρχε το κίνητρο της περιβόητης μονιμότητας, ποιος νέος άνθρωπος θα πήγαινε τελικά στο Δημόσιο και για ποιο λόγο?

Για ένα χαμηλό μισθό ή για την παντελή έλλειψη δημιουργικότητας?

Αν τα παιδιά μας, όντας στο Δημόσιο, ήταν αντιμέτωπα με τον ανταγωνισμό και την ανασφάλεια του ιδιωτικού τομέα, θα θέλαμε διακαώς να γίνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι.?

Το θέμα λοιπόν είναι η νοοτροπία. Το Δημόσιο είναι συνώνυμο της τεμπελιάς και του ωχαδερφισμού, γιατί έτσι το καταντήσαμε. Κάποιος μας μύησε σε αυτή την συμπεριφορά, δεν γεννηθήκαμε με αυτήν.

Και εμείς βεβαίως την ασπαστήκαμε χωρίς αντίσταση, γιατί βόλευε την «ζωούλα μας».

Και το καταραμένο ΒΟΛΕΜΑ δεν αλλάζει με νόμους. Αλλάζει όταν αλλάξει η νοοτροπία μας και η παιδεία μας...ακόμα και ο τρόπος που μας ανατρέφουν οι γονείς μας.

Όταν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα, όλοι οι γνωστοί μου, και όσοι με αγαπούν, μου είπαν: Πήγαινε...θα είσαι αραχτή και πάνω απ' όλα μόνιμη.........

Και πήγα.

Δεν είμαι αραχτή -λόγω συνείδησης- είμαι όμως μόνιμη.

Κανείς δεν μου είπε: «Πήγαινε για να κάνεις κάτι καλύτερο, πήγαινε για να δώσεις ένα κομμάτι από τα χιλιάδες κομμάτια πάζλ του καλού εαυτού μας, που χρειάζονται σε αυτή την χώρα για να αλλάξουν τα πράγματα»

Υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων λοιπόν. Αφού είμαστε ανίκανοι να βγάλουμε ευσυνείδητους πολίτες, ας βγάλουμε τον βούρδουλα.

Έτσι είναι. Όταν θέτουμε κανόνες, πρέπει να εξετάζουμε και το DNA του κάθε λαού. Εμείς οι Έλληνες δηλώνουμε ανυπότακτοι, με κριτικό πνεύμα και όλα τα συναφή. Η «ψευτομαγκιά» μας, είναι και η περηφάνια μας.

Αναρωτιέμαι όμως γιατί αυτή η κακώς εννοούμενη «περηφάνια», προοδεύει κ εξελίσσεται σε κάτι καλύτερο στο εξωτερικό κ' στην Ελλάδα πρέπει να επισημάνουμε τα απολύτως αυτονόητα: Να είστε ευγενικοί με τους πολίτες. Με αλλά λόγια μας παρακαλούν -επισήμως- να κάνουμε αυτό για το οποίο μας πληρώνουνε.

Τελικά η νοοτροπία μοιάζει με την αγάπη. Όσο δύσκολο είναι να την αποκτήσεις, άλλο τόσο δύσκολο είναι να την καταργήσεις.

Η νοοτροπία δεν είναι ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν την καταργείς πετώντας την απ' το παράθυρο. Την χτίζεις ή την ανατρέπεις μέρα με την μέρα, βήμα, βήμα.

Αλλά ποιος ασχολείται σήμερα με αυτά τα ζητήματα! Μάλλον κι εγώ, γράφοντας αυτές τις αράδες, ανήκω στους αδικαιολόγητα ρομαντικούς και γραφικούς αυτού του πλανήτη.

Δυστυχώς με την παιδεία μας, την ανατροφή μας, που είναι τελικά και ο πυρήνας των προβλημάτων μας, δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος...

Και κυρίως ούτε τηλεοπτική κάλυψη......

Ιφιάνασσα