Το παρόν είναι προσωπικό διαδικτυακό ημερολόγιο (blog) που περιέχει αδέσμευτες, προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, καθώς και σημειώσεις-καταγραφές (αναρτήσεις) ειδήσεων και θεμάτων που βρήκα από άλλους δικτυακούς τόπους και κέντρισαν το ενδιαφέρον μου.

Οι καταγραφές (αναρτήσεις) σε αυτό το προσωπικό ημερολόγιο (blog), είναι για καθαρά προσωπική μου χρήση και ρητά δηλώνεται ότι απολύτως καμιά εμπορική εκμετάλλευση δεν προκύπτει από αυτό το blog.



Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της χώρας.

Την γλυτώσαμε προσωρινά την πτώχευση ως χώρα και αφού περάσανε, προσωρινά, τα δύσκολα αρχίσαμε και πάλι να ασχολούμαστε με ανοησίες.

«Φρίκιασαν» οι «δημοκρατικοί» πολίτες, για κάποια ρατσιστικά συνθήματα που ακούστηκαν από άντρες των ειδικών δυνάμεων του λιμενικού σώματος κατά την διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου.

Κατ΄ αρχήν να διευκρινίσω ότι θεωρώ ανόητη, βλακώδη και εντελώς αψυχολόγητη την ενέργεια των συγκεκριμένων αντρών, να φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα στην διάρκεια της παρέλασης στο κέντρο της Αθήνας.

Από την άλλη όλοι αυτοί που σοκαρίστηκαν, θα πρέπει να πάψουν να στρουθοκαμηλίζουν και να καταλάβουν ότι στα στρατόπεδα εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων όλων των χωρών του κόσμου, συμβαίνουν και ακούγονται πολύ πιο σκληρά και πιο «ακατανόητα», για τους πολλούς, πράγματα που όμως αποτελούν παγκόσμια πρακτική και μέρος της εκπαίδευσης τέτοιων στρατιωτικών μονάδων.

Αλλά δεν είναι και θέμα να ασχολείται μια ολόκληρη χώρα με αυτό.
Ας μην κάνουμε την τρίχα, τριχιά.
Ας τιμωρηθούν οι ανόητοι που πρωτοστάτησαν σε αυτήν την ανόητη ενέργεια (να μεταφέρουν πρακτικές εκπαίδευσης, πουσαρίσματος και πόρωσης ανδρών από το στρατόπεδο εκπαίδευσης στον «κόσμιο» χώρο παρέλασης της εθνικής μας επετείου), και τέλος το παραμύθι.

Είναι φοβερό σε αυτήν εδώ την χώρα, το πόσο εύκολα βρίσκουμε θέματα, ευκολόπεπτα, για λαϊκή κατανάλωση.
Από την Τζούλια, στους βατραχανθρώπους, ξανά πίσω στην Τζούλια , τον Μένιο και στην Σάσα και έτσι περνούν οι ημέρες μας μέχρι την εκταμίευση του επόμενου δανείου.

Ίσως φταίει το νερό που πίνουμε, ίσως ο τρόπος που μας μεγαλώνουν, πάντως έχουμε μια ελαφρότητα ως λαός που σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της ανοησίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: