Ας σοβαρευτούμεεε!!!!!!

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες σε διάφορα blogs αλλά και στα ΜΜΕ αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τον ρόλο του επαγγελματικού-κομματικού συνδικαλισμού και αν βοηθάει η ύπαρξη του στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

Κατ αρχήν σε όποια εταιρεία μπήκε ο κομματικός-επαγγελματικός συνδικαλισμός οι εταιρείες αυτές οδηγήθηκαν σταδιακά στην πτώχευση.

Κατηγορούμε τους επιχειρηματίες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές για συγκέντρωση κεφαλαίων και για εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Και όμως στις δύσκολες εποχές που ζούμε το ζητούμενο για τον κάθε εργαζόμενο είναι να εργάζεται σε μία κραταιά οικονομικά εταιρεία η οποία του διασφαλίζει το δικαίωμα στην εργασία, τις αξιοπρεπείς μηνιαίες αποδοχές του, την ηρεμία του και του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς την οικογένεια του.

Όλα τα παραπάνω μια μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, εφόσον έχει κέρδη μπορεί να τα παρέχει στον εργαζόμενο.

Αν δεν έχει κέρδη η πορεία της εταιρείας θα είναι φθίνουσα, σταδιακά θα οδηγηθεί στην πτώχευση ή στην αναστολή των δραστηριοτήτων της και ο εργαζόμενος στην ανεργία.

Δυστυχώς ο λόγος ύπαρξης των κομματικών-επαγγελματιών εργατοπατέρων είναι η διείσδυση και η δημιουργία αναστάτωσης στις μεγάλες εταιρείες που απασχολούν πάνω από 50 εργαζομένους. Εκεί που οι συνθήκες εργασίας είναι συνήθως καλές για τους εργαζομένους, οι οποίοι ευημερούν όσο ευημερούν και οι ισολογισμού των εταιρειών.

Δεν ενδιαφέρει τους εργατοπατέρες και δεν έχουν δύναμη στις μικρές εταιρείες όπου υπάρχει μικρός αριθμός εργαζομένων γιατί εκεί αφενός ο εργοδότης έχει πολύ στενή σχέση και έλεγχο στο ολιγάριθμο προσωπικό του, αλλά και η περίπτωση δημιουργίας «τζερτζελέ» από τους εργατοπατέρες δεν ενδιαφέρει και δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ.

Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα εταιρειών όπου οι εργατοπατέρες συνέβαλλαν να οδηγηθεί στην ανεργία μεγάλος αριθμός εργαζομένων και φυσικά το όνειρο περί δημιουργίας κρατικών εταιρειών και δημόσιων οργανισμών «δια πάσα νόσον και πάσα μαλακία» είδαμε που οδήγησε την χώρα μας.

Το πρόβλημα για τους εργατοπατέρες είναι ότι οι εργαζόμενοι κατάλαβαν πια το ρόλο τους κοινώς «τους πήρανε χαμπάρι».

Για αυτό και κατά τις πρόσφατες «απεργίες» της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ τους καταπέλτες των πλοίων φύλαγαν κυρίως νέα παιδιά-κομματικά οργανωμένα που προφανέστατα δεν καμία σχέση με το ναυτικό επάγγελμα.

Ούτως ή άλλως εάν κλείσουν ακόμα μια-δυο ακτοπλοϊκές εταιρείες, ούτε οι εργατοπατέρες-ινστρούχτορες, ούτε αυτά τα παιδάκια (δυνάμεις δράσεως) θα έχουν πρόβλημα. Αυτοί θα πάρουν τα πανό τους και θα πάνε στον επόμενο Ελληνικό εργασιακό κλάδο που έχει σειρά.

Το πρόβλημα θα το έχουν οι ναυτικοί που θα μείνουν άνεργοι και θα καταντήσουν να πουλάνε κουλούρια στην Ακτή Μιαούλη, όπως τον Λευτέρη τον πρώην λοστρόμο.