Το παρόν είναι προσωπικό διαδικτυακό ημερολόγιο (blog) που περιέχει αδέσμευτες, προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, καθώς και σημειώσεις-καταγραφές (αναρτήσεις) ειδήσεων και θεμάτων που βρήκα από άλλους δικτυακούς τόπους και κέντρισαν το ενδιαφέρον μου.

Οι καταγραφές (αναρτήσεις) σε αυτό το προσωπικό ημερολόγιο (blog), είναι για καθαρά προσωπική μου χρήση και ρητά δηλώνεται ότι απολύτως καμιά εμπορική εκμετάλλευση δεν προκύπτει από αυτό το blog.



Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

«Ο λόγος και ο αντίλογος ή πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».

Κάποιος κοινός αναγνώστης του blog μου και του blog «Πειρατικό ρεπορτάζ», απέστειλε στην εκλεκτή και έγκριτη δημοσιογράφο κυρία Δώρα Βογιατζάκη το προηγούμενο post μου, το οποίο αναρτήθηκε στο http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2010/04/blog-post_4091.html  συνοδευόμενο με σχόλιο της κυρίας Βογιατζάκη.
Πάνω στο σχόλιο της κυρίας Βογιατζάκη, την οποία παρεπιμπτόντως δηλώνω ότι την θεωρώ ικανότατη δημοσιογράφο, την σέβομαι και την εκτιμώ, έχω να κάνω τα παρακάτω ερωτήματα:
  1. Από ποια κρουαζιερόπλοια θα χαθούν οι θέσεις εργασίας των Ελλήνων ναυτικών με την άρση του καμποτάζ?
  2. Πόσες είναι οι θέσεις των Ελλήνων ναυτικών στην κρουαζιέρα, που προστατεύονται από το καμποτάζ?
  3. Συμφωνούμε στο ότι μεγαλύτερος αριθμός αφιξοαναχωρήσεων κρουαζεροπλοίων στα Ελληνικά λιμάνια θα συμβάλει στην τόνωση του τουρισμού και της εθνικής οικονομίας?
Δυστυχώς κυρία Βογιατζάκη, ο άκρατος και «επαγγελματικός» συνδικαλισμός συνέβαλε τα μάλα στον αφανισμό της «βιομηχανίας» της Ελληνικής κρουαζιέρας και το καμποτάζ εδώ και χρόνια είναι «πουκάμισο αδειανό».

Αφού αφανίσαμε την Ελληνική κρουαζιέρα, από πλευράς "ναυτιλίας" το μόνο «πεδίο δράσεως» που «πουλάει» στα ΜΜΕ και που έχει μείνει για τους επαγγελματίες-κομματικούς συνδικαλιστές είναι η Ελληνική ακτοπλοΐα.

Σειρά τώρα λοιπόν στο «θεάρεστο» έργο τους έχει η ακτοπλοΐα.
Και φοβάμαι ότι θα έχει και αυτή την τύχη των Ελληνικών κρουαζεροπλοίων, της Πειραικής-Πατραικής, της Πιρέλι και τόσων άλλων βιομηχανιών και υπηρεσιών που προσέφεραν τόσες θέσεις εργασίας οι οποίες χάθηκαν δια παντός με κύρια ευθύνη του άκρατου επαγγελματικού, κομματικού και αγκυλωμένου συνδικαλισμού .

Για αυτό δυστυχώς, συμφωνώ μαζί σας ότι «πίσω έχει αχλάδα την ουρά».

1 σχόλιο:

ΔΩΡΑ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗ είπε...

Το πουκάμισο ήταν αδειανό....αλλά ακριβοπληρωμένο και επιδοτούμενο τα τελευταία χρόνια! Τέλος πάντως οι συνδικαλιστές κάνουν τη δουλειά τους και οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν τη δική τους...'Οταν βέβαια έχουν εργασία...Το δικό μου point ήταν ότι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτου "χρώματος" πρέπει να έχουν αλληλεγγύη...οπώς λέει και η παροιμία: βάστα με να σε βαστώ να ανεβούμε στο βουνό...Ακριβώς όμως επειδή ο συνδικαλίσμός είναι τυφλός και δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του...γι'αυτό στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου...και για να καταλήξω, τώρα η ΠΝΟ με τις απεργίες που εξήγγειλε θα χρειαστεί τη βοήθεια του κατά τα άλλα... "κόκκινου στρατού". φαντάζεστε να της την αρνιόταν? Υ.Γ Οι εταιρίες χρεοκοπούν, οι εφοπλιστές σπανίως..
Δ.ΒοΓ.