Το παρόν είναι προσωπικό διαδικτυακό ημερολόγιο (blog) που περιέχει αδέσμευτες, προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, καθώς και σημειώσεις-καταγραφές (αναρτήσεις) ειδήσεων και θεμάτων που βρήκα από άλλους δικτυακούς τόπους και κέντρισαν το ενδιαφέρον μου.

Οι καταγραφές (αναρτήσεις) σε αυτό το προσωπικό ημερολόγιο (blog), είναι για καθαρά προσωπική μου χρήση και ρητά δηλώνεται ότι απολύτως καμιά εμπορική εκμετάλλευση δεν προκύπτει από αυτό το blog.



Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Λαμόγια τρέμετε, έρχεται η σειρά σας


Η αλήθεια είναι πως προκάλεσε έκπληξη η αυστηρότητα που έδειξε ο δικαστής απέναντι στον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Το παραδέχθηκε μέχρι και ο νυν δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, που ουκ ολίγες φορές έχει χαρακτηρίσει ως «συμμορία» όλους όσους τον περιτριγύριζαν.

 Όσο έντονο είναι όμως το συναίσθημα της έκπληξης άλλο τόσο έντονο είναι και αυτός της ανακούφισης. Ναι ανακούφισης....

Η απόφαση ενός δικαστηρίου δεν αμφισβητείται. Εάν μπούμε σε αυτήν την διαδικασία, αμφισβητούμε την ίδια μας την Δημοκρατία. Που οδεύουμε δηλαδή; Στον φασισμό, είτε είναι κόκκινος, είτε είναι μαύρος.

Εφόσον λοιπόν δεν έχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε την απόφαση, πρέπει να πούμε, πως ο Παπαγεωργόπουλος καλά έπαθε. Ναι καλά έπαθε γιατί μαζί με αυτόν βλέπουμε πως το σάπιο κατεστημένο του παρελθόντος που κατέκλεψε και γκρέμισε κυριολεκτικά την πατρίδα μας, παίρνει σιγά -σιγά τον σωστό δρόμο. Τον δρόμο για τα μπουντρούμια.

Η μαύρη τρύπα στα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης δεν ήταν 100 ευρώ. Ούτε καν 100.000 ευρώ.
 Ήταν 51 εκατομμύρια. Δηλαδή ακόμη κι αν δεχθούμε τον ισχυρισμό της συζύγου του Παπαγεωργόπουλου, πως ο άνδρας της δεν έκλεψε γιατί είναι τίμιος, «διαμάντι άνθρωπο» τον χαρακτήρισε, πώς μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε, εάν από ανικανότητα δεν εντόπισε μία τρύπα μεγέθους… κρατήρα της Σελήνης; Το ποσό αυτό δεν ξεφεύγει από κανενός την μύτη. Τελεία και παύλα.

Πόσω μάλλον όταν αυτός που είναι ο ανώτατος άρχων της πόλης βλέπουμε πως είχε πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο του. Διαβάζοντας τις συνήθειές του την περίοδο της δημαρχίας μπορεί να μπερδευτεί κανείς και να νομίζει πως διαβάζει για τον Ντόναλντ Τραμπ, ή τον βασιλιά ενός κράτους. Από τα ατσαλάκωτα κοστούμια και την συχνή περιποίηση των μαλλιών και των γενίων (δικαίωμα κάθε ανθρώπου), περάσαμε σύμφωνα με δημοσιέυματα στο να μην οδηγεί ποτέ, να μην βγαίνει στους δρόμους και να πηγαίνει σε συνέδρια εκτός πόλης (σε νησιά π.χ.) με την λιμουζίνα του. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος πουβλέπουμε πως ζει για να είναι δήμαρχος να μην μπορεί να ελέγξει 5-6 άτομα του κύκλου του; Τότε πώς θα έχει τον έλεγχο μίας ολόκληρης πόλης;

Τι σηματοδοτεί η καταδίκη του Παπαγεωργόπουλου; Τον θάνατο της Μεταπολίτευσης φυσικά. Της κακής Μεταπολίτευσης όμως, αυτής των σκανδάλων, της ρεμούλας, της λαμογιάς και της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος. Όχι της Μεταπολίτευσης της Δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της προόδου.

Οι φυλακές γεμίζουν σιγά σιγά δημόσια πρόσωπα τα οποία πολύς κόσμος είχε στο «μάτι», αλλά επειδή δεν είναι όλοι δικαστές, δεν μπορούσε να ελέγξει. Μην εφησυχαζόμαστε όμως. Επόμενο βήμα το κράτος να αρχίσει να εισπράττει τα ποσά που έχουν καταχρασθεί.

Μάλιστα όπως διαβάσαμε αρκετοί είναι οι τοπικοί άρχοντες που έχουν πανικοβληθεί επειδή βλέπουν τους ελέγχους στα ταμεία της τοπικής αυτοδιοίκησης να εντατικοποιούνται. Καλά κάνουν «λούζονται» με κρύο ιδρώτα. Η δικαιοσύνης στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και της εποχής και με τις αποφάσεις της διαμηνύει «λαμόγια έρχεται η σειρά σας»…


Του  Γιώργου Μιχαηλίδη
Πηγή : http://www.koolnews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: