Θα πρέπει να θεσπιστεί ανώτατο όριο ηλικίας, πέραν του οποίου δεν θα επιτρέπεται η συμμετοχή στα κοινά και συμμετοχή, εν γένει, στην διακυβέρνηση του δημόσιου τομέα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γκλέζος, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου, λατρεύτηκαν ή μισήθηκαν ανάλογα  με την κομματική τοποθέτηση των κατά καιρούς οπαδών ή πολέμιων τους, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πραγματικά προσέφεραν στην χώρα μας...
.

Τώρα όμως, ευρισκόμενοι σε ηλικία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «βαθύ γήρας» θα πρέπει να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να αφήσουν την χώρα να πορευτεί με τις νέες δυνάμεις του έμψυχου υλικού της.

Ακούω υποθέσεις και συζητήσεις για δημιουργία τάχατες κόμματος από τον Μίκη Θεοδωράκη ή για την «μαχητική» παρουσία του Μανώλη Γκλέζου στα έδρανα της βουλής.

Σε αυτήν την χώρα όπου το μέτρο έχει χαθεί γενικώς, θεωρείται ακόμα φυσιολογικό άνθρωποι τέτοιας ηλικίας να συμμετέχουν και να παρεμβαίνουν στα κοινά του τόπου.

Όσο και ακούγεται «άκομψο», ας σκεφτούμε ο καθένας από εμάς στην κάθε Ελληνική οικογένεια,  ένας υπέργηρος άνθρωπος στα 85 του χρόνια πόση συμμετοχή «επιτρέπεται» ή δύναται να έχει στις οικογενειακές αποφάσεις.

Συνήθως στις περισσότερες οικογένειες οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, προστατεύονται από το περιβάλλον τους, αποσυρόμενοι  από «την ενεργό υπηρεσία» και απλώς τους παρέχεται μία προστατευμένη και ήσυχη ζωή ώστε να περάσουν όσο καλύτερα και αξιοπρεπέστερα γίνεται το τελευταίο μέρος του επίγειου βίου τους.

Αυτό θα πρέπει να γίνει και στην Ελληνική πολιτική σκηνή και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα γενικότερα.

Θα πρέπει να ξαναβρούμε το μέτρο μας και να θεσπίσουμε το όριο των 70 ετών ως το ανώτατο ηλικιακό όριο που μπορεί κάποιος να αναλαμβάνει, οποιασδήποτε μορφής, κρατική θέση και κρατικών αξιωμάτων συμπεριλαμβανομένης και της θέσης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.