Η πρόσφατη κρίση στην Ελληνική ακτοπλοία κατέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα αδιέξοδα που βιώνει σήμερα ο κλάδος, φέρνοντας στην επιφάνεια όλα εκείνα τα εγγενή προβλήματα που τον καθιστούν στάσιμο και προβληματικό εδώ και χρόνια....
Κατέδειξε επίσης, πως με επιθετικές κινήσεις, αντεγκλήσεις και ύβρεις εκατέρωθεν το μόνο που καταφέρνει κανείς είναι να δημιουργήσει ένα κλίμα το οποίο όχι μόνο δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά επιταγχύνει το ξήλωμα του πουλόβερ.
Από τη μια μεριά λοιπόν, υπάρχει ένας κλάδος ο οποίος σε επιχειρηματικό επίπεδο έχει εμπρός του ζημιές για το 2010 οι οποίες εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τα 150 εκατομμύρια ευρώ, καθώς επίσης και δυσβάστακτες δανειακές υποχρεώσεις της τάξης του ενός δις. ευρώ και άνω.
Έχει εμπρός του εξάλλου, μια ιδιαίτερα προβληματική πορεία μεταξύ ευρώ και δολαρίου που οδηγεί σε μια αβεβαιότητα για το πώς θα διαμορφωθούν οι τιμές του πετρελαίου στο άμεσο μέλλον.
Έχει τέλος μια ιδιαίτερα προβληματική τουριστική αγορά με την αγοραστική δύναμη των εν δυνάμει επιβατών να μειώνεται δραματικά κάτω από την πίεση τω ν δυσμενών οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων.
Από αυτή την πρωτόγνωρα προβληματική αγορά είναι υποχρεωμένος ο κλάδος να αντλεί τα έσοδα του μέχρι να έρθουν οι κινέζοι και οι ρώσοι, που περιμένουν κάποιοι για να λύσουν τα προβλήματα τους.
Από την άλλη η ακτοπλοία έχει ένα ναυτεργατικό δυναμικό η αξία του οποίου είναι αναγνωρισμένη και δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει όσο και αν το προσπαθεί, γιατί Ελληνική ακτοπλοία χωρίς τον Έλληνα ναυτεργάτη απλά δεν υπάρχει.
Ο ρόλος του Έλληνα ναυτικού στο κλάδο της ακτοπλοίας είναι ξεχωριστός και η συνεχής παρουσία του στο πλοίο παρέχει τα εχέγγυα που χρειάζεται η χώρα για να απαντά σταθερά και δυναμικά στις προκλήσεις που δέχεται καθημερινά το Αιγαίο Πέλαγος και η νησιωτική Ελλάδα.
Το όνειρο κάποιων να δουν στα πλοία της Ελληνικής ακτοπλοίας τον «ρουμάνο υδραυλικό» δεν είναι μόνο προκλητικό, αλλά στη πραγματικότητα είναι η ταφόπλακα της Ελληνικότητας του Αιγαίου.
Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι και τώρα οι καιροί απαιτούν ρεαλισμό και από τις δύο πλευρές.
Απαιτούν νέες ιδέες και μια νέα προσέγγιση.
Απαιτούν να χαμηλώσουν οι τόνοι και να υπάρξει μια έντιμη συζήτηση με άλλους όρους από αυτούς που έχουμε συνηθίσει ως τώρα βάσει των οποίων η τυφλή σύγκρουση ήταν το κυρίαρχο συστατικό τους.
Όχι άλλες τυφλές συγκρούσεις, αλλά διάλογος υπό έναν και βασικό όρο, πως αμφότερες και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η μια για την ύπαρξη της άλλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου