Για τον Σωκράτη Γκιόλια

Με αφορμή την πρόσφατη, άδικη, απώλεια ενός νέου ανθρώπου, πατέρα ενός μικρού παιδιού και τολμηρού -τουλάχιστον- δημοσιογράφου, θα ήθελα και εγώ να γράψω δυο λόγια.

Δεν γνώριζα τον Σωκράτη Γκιόλια και για αυτό δεν έχω «ιδίαν άποψη» όσον αφορά τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του.

Παρά ταύτα οι προσπάθειες που στην διάρκεια της σύντομης ζωής του έκανε και είδαν το φώς της δημοσιότητας, είναι ενδεικτικές προσπάθειες ενός μαχητικού δημοσιογράφου, και η όποια εμπλοκή του στην δημιουργία του blog τρωκτικό, δείχνουν άνθρωπο με ιδέες και «προσηλωμένο» στην αδέσμευτη δημοσιογραφία.

Είναι προφανές λοιπόν ότι η δολοφονία του έχει ευθεία σχέση με την προσήλωση του Σωκράτη Γκιόλια στην μάχιμη, αδέσμευτη και αποκαλυπτική δημοσιογραφία.

Είναι σαφές ότι κάποιους ενόχλησε και αυτοί αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα.

Αν η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια είναι μαφιόζικο ή τρομοκρατικό κτύπημα, λίγη διαφορά έχει. Eξάλλου τόσο οι μαφιόζοι όσο και οι τρομοκράτες είναι το ίδιο πράγμα.

Όλοι όσοι εμπλέκονται είτε σε μαφιόζικες συμμορίες, είτε σε τρομοκρατικές οργανώσεις είναι συμπλεγματικά άτομα, εχθρικά διακείμενα προς το οργανωμένο κοινωνικό σύνολο και συνήθως χρήζουν ψυχιατρικής υποστήριξης.

Όσον αφορά τα σχόλια της δημοσιογράφου Ρίκας Βαγιάνη για τον Σωκράτη Γκιόλια, σίγουρα ήταν άκαιρα, «άκομψα», ίσως και «χυδαία» σε βάρος ενός πρόσφατα δολοφονημένου συνανθρώπου μας, αλλά εκτιμώ ότι έγιναν ασυνείδητα, ίσως από έλλειψη γενικότερης παιδείας και κακώς εννοούμενη «δημοσιογραφική» ελευθερία ή ελευθεριότητα.

Το γεγονός είναι ότι χάθηκε άδικα ένας νέος άνθρωπος που είχε πολλά να δώσει στην οικογένεια του, στην δημοσιογραφία και στην κοινωνία.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.